من،تو،او در کنار هم تشکیل یک ما به بزرگی جغرافیا و تاریخ ایران را می دهیم که همچون یک من شخصی،

دارای دو حیث عینی و ذهنی هستیم.ما ایرانیان خود را باهوش ترین،شجاع ترین،دانا ترین،باوفاترین،بخشنده ترین،

زیباترین و در واقع بهترین ملت دنیا می دانیم و البته همه ملت ها هم مثل ما هستند.

شاید ما ایرانیها تنها یک خصوصیت منحصر به فرد داریم و آن این است که ما خود را قوم برگزیده خدا می دانیم

و پذیرفته ایم که خدا همه جوره هوای ما را دارد؛غافل از اینکه همه انسانهای این کره خاکی آفریده خداوند

هستند و قرار نیست خدا بین آفریده هایش تبعیض قائل شود.این موضوع که خدا هوای ما را دارد به نوعی امتداد

همان رویکرد تاریخی است که برخی اندیشمندان آنرا یکی از عوامل موثر در انحطاط و زوال اندیشه در ایران

می دانند.اما آنچه که در عالم عین رخ می دهد،این است که قانونمندی حاکم بر هستی آرزوی ذهنی ما که دارنده

همه ترین های خوب هستیم را به رسمیت نمی شناسد و ما در این گیر و دار یا مسئولیت ناکامی را متوجه تقدیر و

مشیت می کنیم یا به حساب های دیگر می گذاریم.

مصطفی نصیری-سالنامه 90 روزنامه شرق-ص 165

نوشته شده در جمعه 90/5/14ساعت 11:26 صبح توسط مزدک نظرات ( ) |